Wat is een goede cultuureducator?

Laatst had ik een leuk gesprek met een potentiële opdrachtgever. Niks bijzonders natuurlijk, dat gebeurt immers vaker. Onderweg naar huis liet ik het gesprek nog eens de revue passeren. Wat was er zo prettig aan dit gesprek? Ik ging voor 99% zeker met een opdracht de deur uit zoveel vertelde mijn zakelijke intuïtie me wel (wat later ook bleek te kloppen). Maar, er was meer. We hadden een persoonlijke klik. Ook niet gek, want daar begint het mee. Zaken doe je immers met mensen.

Maar, wat was nou precies die persoonlijke klik? Wat had ik verteld dat enthousiast maakte en waar de opdrachtgever zich in herkende? Ik was toch gewoon mezelf geweest? OK, ik kan gepassioneerd over mijn vak vertellen. Dat ik wil dat kinderen in mijn theaterlessen vaardigheden leren, dat ze plezier hebben, dat ik geniet van het ontdekken van talent en dat alle kinderen mee mogen doen.

Met steeds minder schroom vertel ik ook dat ik altijd begin met de uitleg van regels zoals ‘we laten elkaar uitpraten’, gebaren voor stil zijn en gaan zitten etc. en waarschuwingen voor kinderen die niet luisteren. Ook vertel ik dat ik het desgewenst iedere les weer blijf herhalen omdat ik alleen met de kinderen iets kan bereiken met rust in de groep. Pas als er rust is en ieder kind zich veilig voelt, kunnen we experimenteren en lol maken. Kortom, ik ben consequent.

Het lampje ging ineens branden. Dit was het dus! De opdrachtgever had net verteld dat ze afscheid had genomen van een jonge docente die hele leuke lessen bedacht. Deze ontaardden echter steevast in chaos. Kinderen gilden hard, liepen weg zonder iets te zeggen en renden door de gang. 

In de dagen erna realiseerde ik me dat ik in de afgelopen jaren veel vaker dit soort geluiden van opdrachtgevers had gehoord over docenten cultuureducatie. Anderzijds kom ik vaak creatieven tegen die wel eens les hebben gegeven maar heel hard roepen ‘Dit is niks voor mij.’ Wat ben ik dan blij met mijn pedagogisch inzicht en achtergrond.

Enthousiast zijn over je vak is één dingen, lesgeven is iets heel anders. Cultuureducatie is een vak dat pedagogische vaardigheden vereist. Als die in orde zijn, dan kan uit het vakenthousiasme een creatieve lesinhoud ontstaan. Een les creatief invullen is overigens ook een vak. De combinatie van beiden maakt van een vakdocent een goede cultuureducator. En er ontstaat een win-winsituatie. De school krijgt lessen met inhoud waar de kinderen enthousiast over zijn en de vakdocent heeft plezier in lesgeven.

 

Annette Kreijkamp